به گزارش قم نما به نقل از ایرنا ، مادر، واژه‌ای است که فراتر از معنای زیستی، به نمادی جهانی از آفرینش، زایش و بقا تبدیل شده است. این کلمه در هر زبان و فرهنگی، طنینی از مهربانی، فداکاری و عشقی بی‌قید و شرط را در ذهن زنده می‌کند. مادر به عنوان نخستین پناهگاه انسان، گرمای وجودش مایه امنیت و آرامش در طوفان‌های زندگی است. او اولین چهره‌ای است که نوزاد می‌شناسد و صدایش، نخستین ملودی آشنا برای روح کوچک اوست. این ارتباط عمیق و نخستین، پایه‌ای اساسی برای شکل‌گیری شخصیت و عواطف فرد در سراسر زندگی می‌شود.

در تقویم ایرانی، روز مادر با سالروز ولادت بانوی دو عالم، حضرت فاطمه‌ زهرا (س)، گره خورده است. این انتخاب، فرصتی است تا تجلیل از مقام مادر با الگوگیری از شخصیتی آسمانی همراه شود. حضرت فاطمه (س) به عنوان یک دختر، همسر و مادر، تجلی‌گاه کمالات اخلاقی، صبر، علم و جهاد است. این همزمانی، به روز مادر در ایران عمقی معنوی و تعالی‌بخش می‌دهد و قدردانی از مادر را به ارزش‌های انسانی پیوند می‌زند.

مادر، نخستین و تاثیرگذارترین معمار شخصیت فرزند خود است. مادر با هر نگاه محبت‌آمیز، هر لالایی آرام‌بخش و هر آموزش ساده، در حال بنای سازه وجودی کودک است. ارزش‌ها، باورها و نگرش‌های اولیه، از طریق ارتباط مستقیم و روزمره با مادر به کودک منتقل می‌شود، این نقش سازنده، مسئولیتی بزرگ و ظریف را بر دوش مادر می‌گذارد زیرا او نه تنها مراقب جسم، که پرورش‌دهنده روح و روان نسل آینده است.

عشق مادرانه، غالباً به عنوان ناب‌ترین و خالص‌ترین شکل عشق شناخته می‌شود. این عشق، مشروط به موفقیت، زیبایی یا اطاعت نیست. مادر در اوج بیماری فرزند، در شکست‌ها و ناکامی‌های او، حتی زمانی که دیگران روی برمی‌گردانند، همچنان پناهگاه و حامی باقی می‌ماند. این عشق یکطرفه نیست، اما بی‌منت است؛ پاداشش را در پیشرفت و شادی فرزند جست‌وجو می‌کند و این ویژگی، آن را به نیرویی منحص به فرد و شفابخش تبدیل کرده است.

فداکاری، در تار و پود مفهوم مادری تنیده است. این فداکاری می‌تواند به معنای گذشتن از خواب، رفاه شخصی، آرزوها و گاه از جان باشد، مادر برای تضمین سلامت و آینده فرزندش، بدون تظاهر و منت، از بسیاری چیزها می‌گذرد؛ اگر خانواده را به یک پیکره تشبیه کنیم، مادر بی‌تردید قلب آن است؛ اوست که با عاطفه‌اش خون محبت را به تمام اعضای خانواده می‌رساند و آن‌ها را به هم پیوند می‌زند.

مادران در برابر چالش‌های تربیت، نگرانی‌های بی‌پایان، فشارهای اقتصادی و اجتماعی، و حفظ آرامش خانه، استقامتی کم‌نظیر از خود نشان می‌دهند. آنها فرهنگ را به نسل‌های بعدی خد منتقل می‌کنند و سینه به سینه شجاعت، ایمان و فداکاری را به فرزندان انتقال می‌دهند.

نامگذاری یک روز به نام روز مادر ما را هدایت می‌کند تا از روزمرگی فاصله بگیریم و عمق تأثیر مادران خود را بر زندگی‌مان مرور کنیم؛ مرور لحظه‌های تلخی که حضورش آن را برایمان شیرین ساخت و دست‌های مهربانش غم‌ها را از درونمان زدود.

اهمیت مادر با پایان کودکی تمام نمی‌شود؛ در آموزه‌های دینی ما مادر تا سالیان سال فرزند نیز نقش‌هایی را در تربیت او داراست و این حضور و آرامش فرزند را در رسیدن به اهداف هدایت می‌کند.

این روزها همه در تدارک تقدیر از مادران هستند، تقدیری که شاید بیشتر رنگ تقدیرهای دیجیتالی یا پیام‌ شده است اما شاید حضور در کنار این نعمت الهی بهترین تقدیر از اوست و گذراندن زمان در کنار قلب خانواده؛ قدردانی واقعی باید در طول سال و به صورت عملی تداوم یابد.

شاید شما هم شنیده باشید که مادر نگهدارنده آن رشته نامرئی بین اعضای خانواده است؛ تا او در این کره خاکی نفس می‌کشد، اعضای خانواده ، خواهر و برادر ، همه در کنار هم هستند اما با رفتن او جمع های صمیمانه خانواده رو به سردی می‌رود و جمع ها دیگر آن جمع های سابق نخواهند شد.

اخبار مرتبط